Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Κοζάνης, Κοζάνη, 25 Μαρτίου 2020
Μικρός λόγος για την επέτειο της 21ης Μαρτίου 1821
Αγαπητοί μας μαθητές,
Αγαπητοί μας γονείς και κηδεμόνες,
Γιορτάζουμε σήμερα την 199η επέτειο της εθνικής μας απελευθέρωσης. Επέτειο ιδιότυπη, που συνέπεσε με δύσκολες καταστάσεις λόγω της πανδημίας του κορονοϊού. Σε άλλη περίπτωση αυτές τις ημέρες, χθες και σήμερα, θα γιορτάζαμε στο σχολείο και στην πόλη πανηγυρικά την εθνική επέτειο. Τώρα είναι αλλιώς?
Σήμερα έχουμε να αντιπαλαίψουμε έναν άλλον εχθρό της πατρίδας, που είναι αόρατος, επιθετικός και ύπουλος. Όμως δεν πρέπει να πτοηθούμε. Είναι χρήσιμο ως πολίτες αυτού του έθνους και ως κοινωνία να επιδείξουμε ψυχικό σθένος και δύναμη, για να εναντιωθούμε στο κακό.
Ας παραδειγματιστούμε από τους αγωνιστές προγόνους μας, οι οποίοι, παρότι γνώριζαν την ανυπέρβλητη, όπως έδειχνε, δυσκολία, μπήκαν σε έναν σκληρό και αδυσώπητο εθνικό αγώνα, χωρίς να σκεφτούν ότι πάλευαν με το αδύνατο, χωρίς να δειλιάσουν μπροστά σε έναν ισχυρότερο αντίπαλο.
Παραθέτουμε δυο λόγια των κορυφαίων αγωνιστών εκείνου του ηρωικού, εθνικού αγώνα. Κι αυτά τα λόγια ας είναι πυξίδα μας για τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε όλοι στο επόμενο διάστημα.
Γράφει ο στρατηγός Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του:
«Εκεί οπούφκιαχνα τις θέσες εις τους Μύλους (Κοντά στο Ναύπλιο) ήρθε ο Ντερνύς (Derigny Anri Gautier, Γάλλος ναύαρχος) να με ιδή. Μου λέγει. «Τ
ι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες. Τι πόλεμον θα κάνετε με τον Μπραϊμη αυτού;» ? Του λέγω, «είναι αδύνατες οι θέσεις κι? εμείς, όμως είναι δυνατός ο θεός όπου μας προστατεύει. Και θα δείξωμεν την τύχη μας σ? αυτές τις θέσεις τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραϊμη, παρηγοριόμαστε μ? ένα τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν, λίγες φορές χ
άνουν και πολλές κερδαίνουν».
«Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός ?εγώ?, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς ?εγώ?; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει ?εγώ?. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε ?εμείς?. Είμαστε στο ?εμείς? κι όχι στο ?εγώ?.»
Κι ο Θ. Κολοκοτρώνης θυμάται στον Λόγο του στην Πνύκα προς τους μαθητές ενός Γυμνασίου: « Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολε
μήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.
Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν αρμάδα».
Χρόνια πολλά!
Καλή δύναμη σε όλους μας!
Για τον Σύλλογο καθηγητών του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου Κοζάνης
Ο Διευθυντής
Γρηγόριος Αθ. Κοντός
